Aan het begin van het Kerkelijk Jaar, in de Adventstijd, worden de Christenen herinnerd aan de rampzalige zondeval aan het begin van de tijd, aan de draak, het oude serpent, dat Eva verleidde. Maar ook aan de grote Belofte van de verlossing in de volheid van de tijd, aan de nieuwe Moeder van de verloste mensheid, die de kop van het serpent verplet. En zo staan aan de Adventshemel die twee vrouwen, welke meegewerkt hebben aan de val en aan de opstanding van ons geslacht.
Het feest van Maria’s Onbevlekte Ontvangenis valt wonderschoon in deze tijd van verwachting en hoop: het is een echt Adventsfeest, en geen tijd in het Kerkelijk Jaar zou beter en gepaster zijn voor de viering van dit feest dan de Advent. Daarom immers mocht de vuilnis der zonde nooit Maria’s ziel besmeuren, omdat zij op Kerstnacht Diegene ter wereld moest brengen, die de zonde van de wereld zou wegnemen. Zo rein en schitterend en wonderschoon was Maria, en zonder vlek der erfzonde, omdat God de Zoon Haar tot Zijn Moeder had uitverkoren.
Uit de bulle Ineffabilis Deus van Paus Pius IX.
De leer, dat de allerzaligste Maagd Maria in het eerste ogenblik van haar Ontvangenis door een unieke genade en bevoorrechting van de almachtige God, in het vooruitzicht van de verdiensten van Christus Jezus, de Verlosser van het mensdom, van alle smet van de erfschuld is gevrijwaard, is door God geopenbaard, en moet daarom door alle gelovigen vast en bestendig geloofd worden. Derhalve, wanneer er mochten wezen, die, hetgeen God verhoede, het zouden wagen anders dan door ons bepaald is in het hart te menen, dezen mogen weten en in het vervolg indachtig zijn, dat zij door eigen oordeel veroordeeld, in het geloof schipbreuk geleden hebben en van de eenheid van de Kerk zijn afgevallen.
De Onbevlekte Ontvangenis en Eduard Preuss
Op 8 december 1854 verkondigde Paus Pius IX het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis van de Allerheiligste Maagd Maria. Hiertegen was er in protestantse kringen hevig verzet en lutherse tegenstanders van dit geloofspunt bestreden aanhoudend Maria’s Onbevlekte Ontvangenis. Onder hen was ook Eduard Preuss, een conservatief lutherse godsdienstleraar in Berlijn, die in 1865 een boek schreef tegen de Onbevlekte Ontvangenis. Hierdoor werd Preuss niet alleen bekend als protestantse theoloog, maar kwam het ook tot hevige discussies met de meer progressieve lutherse stromingen. In 1868 op 8 december (let op de datum), werd hij verplicht zijn ambt neer te leggen en uit te wijken naar Amerika.
Gedurende de overvaart maakte hij een orkaan mee, die 72 uren aanhield, en in die uren begon hij te twijfelen aan de lutherse leer die beweert dat er geen goede werken nodig zijn om zalig te worden. Hij werd dan professor in de Exegese en Kerkgeschiedenis aan het lutherse Concordia Seminarie in St. Louis. Maar de katholieke geloofsleer, in het bijzonder het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis liet hem niet meer los, en na een innerlijke tweestrijd, nam hij ontslag, en moest hij het seminarie verlaten in 1871, op de 8e december (!). Nu vroeg hij de katholieke Bisschop om onderricht, en het volgend jaar, in 1872, legde hij zijn katholieke geloofsbelijdenis af in de kerk van O. L. Vrouw ter Zege.
Eduard Preuss liet in de kerk een steen plaatsen: “Aan O. L. Vrouw ter Zege plaatste deze gedenksteen om de over hem behaalde zege, de man, die zich eertijds niet geschaamd heeft, Haar aan te vallen, maar die Haar nu uit dank in getrouwheid dient, als de allerliefste Moeder zonder erfzonde ontvangen. St Louis, op het feest der Onbevlekte Ontvangenis der Allerheiligste Maagd Maria, 1872.”
Ter gelegenheid van de vijfentwintigste verjaardag van de afkondiging van het geloofspunt der Onbevlekte Ontvangenis, verscheen van hem als een feestgave, het boek “Tot Lof van de Onbevlekte Ontvangenis van de Allerheiligste Maagd Maria; van iemand die Haar eertijds gelasterd heeft”. Eduard Preuss stierf in 1904. Van zijn acht kinderen werden er vier priester.